முடியுமா உங்களால்....

நேற்றுப் போல் இருக்கின்றன நினைவுகள் எல்லாம்....
ஊர்விட்டு ஒடிவந்து.....
உணர்விழந்து....என்
உயிர்மடடும் காத்து....
ஏன் வந்தேன்....
துப்பாக்கி சத்தங்களும்...
நின்றுபோய்விட்டாலும்..என் நினைவில்...
கேட்டபடியேதான்...
பொழுது புலராது ஒருகாலை நேரம்...
துரத்திவந்த துப்பாக்கி குண்டுகளில்...மாண்டுபோன
என்அம்மாவும...
மாமாவும்....
மறுநாள்...ஆட்லறியில்...
துடிதுடித்து செத்துப்போன...என்
அப்பாவும் தங்கையும்....
அள்ளி எடுத்து அழவும் முடியவில்லை...
செத்த வீடுகள் எல்லாம்...
மறுபடியும்...
மறுபடியும்...
சாவீடுகளாகத்தான்....
எல்லாம் நேற்றுப் போல்...
இருக்கின்றன....பாதைதறந்தாலும்
பயணம் மாறினாலும்....
ஊருக்கு போனாலும்...
உதவிகள்தான் நீர் தந்தாலும்...
அநியாயமாய் நீர் அழித்த ...
என் அம்மாவை...
என் அப்பாவை...
என்உடன் பிறப்புகளை....
திருப்பித்தர முடியுமா உங்களால்...
ஊர்விட்டு வந்தேன்அகதியாய் தான்...
ஊர் போகின்றேன்...அநாதையுமாய்....

என் கவி

கனவு ஒன்று கண்டு அது கலைந்து
விழித்திருக்கையிலே...
கவியொன்று உள்ளமதில் கருக்கொள்ளும்...
கருக்கொண்ட கவிதன்னை காகிதத்தில் வடிப்பதற்கு...
எனதுள்ளம் துடிக்கும்...ஆனாலும்
தூக்கம் கண்ணைத் தழுவும்....
விடியும்...
வேலை...
விளையாட்டு ...
வீண் அரட்டை என்று...
நேரம் பறக்கும்....இப்படியே....
இப்படியே...
கருக்கொண்ட என் கவியெல்லாம்...
கர்ப்பத்திலே கலைந்து விடும்...

ஏக்கம்

அன்னை மடிதன்னில்....
அழகாய் நான் சாய்ந்திருக்க ....
அன்னையவள் என்கேசம் வருட....
அழகாய்...
ஆனந்தமாய்...
உறங்கினேன்....
விழிக்கவே கூடாதென ...
விழிகளை...
இறுக்க மூடினேன்...
தட்டி எழுப்பினாள் தோழி...
முட்டி வந்த கோபத்தை சட்டென்று கட்டுப்படுத்தி....
கட்டிலிலே எழுந்தமர்ந்தேன்...
என்ன கனவா? தோழியின் கேள்வி...
ம்... என் தலைமட்டும் அசைய மௌனமானேன்...
காலைக்கனவு கட்டாயம்...
பலிக்கும்...
உதட்டில் குறும்புடன் என்தோழி...
மூடநம்பிக்கையில் இருந்து அவள் முற்றுப் பெறவில்லை போலும்
உற்றுப்பார்த்தேன் சற்றே சிரித்தாள்...
என் இதுழோரமும் புன்னகை...
அது வெறுமையாய்....
நான் கனவில் கண்டது...
இறந்து போன...
என் அம்மாவை என்று....
பாவம்....
அவளுக்கெப்படித்தெரியும்....

வலி

புரியவே முடியாத சோகங்கள்...
ரணங்கள்.....
பேழைகள் தாங்கவோ...
பேரணிகள் நடத்தவோ எங்களால் முடியாது...
கறுப்புக் கொடிக்கு கூட நாங்கள் மறுக்கப்படுவோம்
துன்பங்களும் துயரங்களும்...
எங்களுக்கும் தான்...
கண்ணீரை மட்டுமே காணிக்கையாக்குகின்றோம்...

அவலம்

சின்னவயதில்...
சின்ன வேலைகூட தெரியாது...
அம்மா எப்பவும்...இப்படித்தான் செல்லமாய் ....
கடிவாள்
இப்போது நான் கொஞ்சம் பெரியவள்...
மொத்தக் குடும்பத்திற்கும் நான் தான் வேலைக்காரி....
இருபத்தைந்தில் திருமணம்...
இருபத்தியாறில் நான்...
விவையாதலால்.....